Za rośliny dobrze przygotowane do przezimowania uważa się takie, które wykształciły 8-12 liści w rozecie i korzeń o długości przynajmniej 20 cm. Średnica szyjki korzeniowej rzepaku powinna wynosić co najmniej 10 mm, natomiast pąk wierzchołkowy nie powinien być wyniesiony wyżej niż 3 cm nad powierzchnię gleby. No-till’owy rzepak spełnia większość tych wymagań, lecz nie wszystkie.

Na plantacji położonej we wschodniej Wielkopolsce (siew 22.08) średnica szyjki korzeniowej rzepaków waha się w przedziale 10-13 mm, a pąk wierzchołkowy osadzony jest nisko. Większość roślin wytworzyła 8 liści w rozecie. Niestety korzeń wykazuje dość częstą w systemie uprawy zerowej tendencję do „szukania” składników przy powierzchni gleby – tam gdzie został podany nawóz. Nieodpowiednia długość korzenia rzepaku może grozić jego większą wrażliwością zarówno na surowe warunki zimą, jak i ewentualną suszę w późniejszym okresie. Pod względem długości korzenia lepiej prezentują się rzepaki uprawiane w systemie bezorkowym całopowierzchniowym bądź strip-till, gdzie możliwe jest wprowadzenie nawozu na większą głębokość.