W gospodarstwie prowadzone są trzyletnie doświadczenia plonowania rzepaku z roślinami towarzyszącymi, WS.
Podstawowym czynnikiem wpływającym na produktywność naziemnej biomasy upraw pomocniczych jest sposób zakładania roślin. W przypadku losowego rozmieszczenia rzepaku ozimego i gatunków towarzyszących może występować efekt konkurencji i etiolizacji (braku wytwarzania chlorofilu) rzepaku z powodu jego zacienienia. Dlatego w ostatnich latach przeprowadzono wiele doświadczeń, których wyniki mogą wpłynąć na popularyzację tej metody w naszym kraju.
W województwie dolnośląskim, w gospodarstwie pana Kazimierza Słabickiego, prowadzone są trzyletnie doświadczenia łanowe, gdzie porównuje się plonowanie rzepaku z roślinami towarzyszącymi, wysianego w różnych metodach.
Różne metody siewu
Jako pierwszą metodę stosowano rozdzielony siew podwójny: najpierw odbywał się siew roślin strączkowych lub innych gatunków z większymi nasionami, a następnie siew pionowy rzepaku ozimego. Niestety, tej metody nie można było uznać za skuteczną ze względu na zagęszczenie gleby i koszty związane z podwójną operacją siewu. Wzrastający łan najczęściej był nierównomierny i wykazywał zróżnicowane zagęszczenie z powodu przypadkowego rozmieszczenia zasianych gatunków. W drugiej kombinacji zastosowano siew powierzchniowych gatunków towarzyszących z jednoczesnym siewem rzepaku ozimego za pomocą redlicy w rzędach. W tej metodzie problematyczne było utrzymanie głębokości siewu dla większych nasion i ponownie powstawało ryzyko rywalizacji między gatunkami z powodu losowego wysiewu. W trzecim wariancie zastosowano wspólne wysiewanie rzepaku ozimego w rzędzie wraz z mieszanką roślin wspomagających, co wymuszało użycie nasion o podobnej wielkości. Niestety, i w tym przypadku efekty wzajemnej konkurencji roślin wpływały na zaburzenia we wzroście rzepaku.
Opisane wyżej metody nie przynosiły oczekiwanych rezultatów. W 2019 r. dołożono wszelkich starań i zdobytą wcześniej wiedzę i doświadczenie połączono z osiągnięciami w dziedzinie inżynierii rolniczej. Najnowsze procedury technologiczne dotyczące stosowania roślin towarzyszących opierają się na zastosowaniu konwencjonalnych siewników wyposażonych w dwa lub trzy zbiorniki, do uprawy pomocniczej i rzepaku ozimego, wraz z zastosowaniem nawożenia startowego, z możliwością zmiany głębokości oraz nacisku poszczególnych redlic, które w ustalonej wcześniej konfiguracji wysiewają rzepak i uprawy pomocnicze w rzędzie pośrednim. Użytym siewnikiem był Bednar Omega 6000 FL przystosowany do niezależnego siewu dwóch roślin i jednoczesnego nawożenia na tarcze uprawne. (...) Odmianą rzepaku zastosowaną w doświadczeniach było Memori CS hodowli Caussade, którą cechuje dobry jesienny wigor początkowy oraz szybki start roślin po zimie. Zaplanowana obsada nie przekraczała 35 szt./m2, a odległość pomiędzy rzędami rzepaku wynosiła 25 cm. (...)
Stan plantacji trzech rożnych mieszanek rzepaku z roślinami towarzyszącymi w siódmym tygodniu od zasiewu.
Stan uprawy na wiosnę w okresie wznowienia wegetacji
Stan uprawy w okresie stosowania drugiej dawki nawozów azotowych
Więcej na ten temat przeczytacie w miesięczniku "Farmer" w nr 7/ 2020 w strefie "Bez Pługa".
Obserwuj nas w Google News
Komentarze