Uprawa roli stwarza niesprzyjające warunki do rozwoju tych pożytecznych zwierząt. W wyniku pracy maszyn na polu zmniejszasię populacja dżdżownic. Przykładowo, orka zmniejsza ją o 20 proc. Zgubne jest dla nich również przemieszczanie gleby, pług usuwa pozostałości roślinne z powierzchni gleby i utrudnia dżdżownicom dostęp do nich. Może to być szczególnie niebezpieczne dla dżdżownic powierzchniowych, nieprzystosowanych do życia w głębszych warstwach. Poza tym te skąposzczety wydobyte na powierzchnię gleby stają się łupem ptaków. Podczas orki ptaki zjadają 6 proc. populacji dżdżownic, zatem widok pługa na polu to dla nich zaproszenie na ucztę. Zabiegi uprawowe można zatem uszeregować pod względem szkodliwości dla dżdżownic. Najmniej niebezpieczny jest dla nich siew bezpośredni i głęboszowanie, bardziej niekorzystne są zabiegi uprawy ścierniska i kultywatorowania, a do największego spustoszenia w ich populacji przyczyniają się orka i praca na polu narzędzi aktywnych.

Ciekawostki o Lumbricidae

Na świecie żyje ponad 7 tys. gatunków dżdżownic. W Polsce stwierdzono występowanie 32 gatunków, wśród których często spotykanych jest zaledwie ok. 10.

W 1 m³ gleby może znajdować się nawet 800 osobników w różnych stadiach rozwojowych, a na 1 ha pola uprawnego można naliczyć od 100 tys. do nawet 1 mln dżdżownic.

Korytarze wydrążone przez dżdżownice mogą sięgać do głębokości 2-3 m, a łączna ich długość na jednym hektarze może wynosić ok. 4000-5000 km.

Istnieje pogląd, że przecięcie dżdżownicy na pół powoduje jej rozmnożenie na dwa odrębne osobniki. Niestety nie jest to prawda. Rozczłonkowana dżdżownica zazwyczaj ginie. Szansę na przeżycie ma jedynie jej przednia część ciała, gdzie znajdują się najważniejsze organy z widocznym pierścieniowatym zgrubieniem, o ile nie zostaną one uszkodzone.